هر کدام از ورودی های شهر را برای وارد شدن به دیار فرهنگ و تمدن انتخاب کنی و یا بخواهی از ایستگاه راه آهن و یا فرودگاه وارد شیراز شوی، هیچکدام نشانی از تاریخ، فرهنگ و هنر غنی این شهر را برایت یادآور نخواهند شد.
گویی به شهری وارد شدی که نه حافظ و سعدی و ده ها اندیشمند و شاعر بزرگ را پرورش داده، نه وارث تمدن های بزرگ هخامنشی و ساسانی است و نه حتی سه دوره پایتخت کشور بوده است. نه نمادی از شهدای جنگ مقدس هشت ساله وجود دارد و نه نشانی از اینکه این شهر چه جایگاه رفیعی در عرصه های مختلف در سطح کشور داشته و دارد، آنطور که اگر شیراز و فارس را از ایران کسر کنیم، ایران و ایرانی به معنی کنونی وجود نخواهد داشت.
اما، اما مسوولان نامگذاری حسابی خجالت زده مان کرده اند، اسم تمام معابر را با نام شهدا تزیین کرده اند تا نشان دهند چقدر به راه شهدا پایبند هستند، اسامی که کمتر شهروندی از آنها استفاده میکنند. براستی چرا نشانی از تمدن بزرگ هخامنشی در هیچیک از ورودی های شهر شیراز وجود ندارد؟ جای نشانی از شعر و ادب پارسی در سطح شهر کجاست، ۱۴ هزار و ۶۰۰ شهید سرافراز فارس، سهمشان بجز تعدادی بنر رنگ و رو رفته که چهره نامناسبی به شهر داده اند چیست؟ چرا میدانی با مجسمه های باشکوه و فاخر از شهدا در شیراز وجود ندارد؟
حافظ و سعدی چه سهمی از فضاهای شهری دارند و روح مرده کنونی فضاهای شهری شیراز چه موقع جای خود را به ایده های نابی میدهد که تصاویر آنها جلابخش صفحات مجازی باشد، خواهد داد؟ چرا اوج خلاقیت در ایجاد نهادهای شهری باید تقلیدی کورکورانه در ساخت کوچه ای با سقفی از چتر باشد؟ و چه زمانی از مدیرانی که هیچ تخصصی در امر زیباشناسی و هنر ندارند، رها خواهیم شد؟
فضای سبز شیراز نیز وضعیتی بحرانی دارد و بلوار مدرس که زمانی یکی از سرسبزترین مسیرهای شهری بود، اکنون رو به زوال و خشک شدن است. بزرگراه ها و بلوارهای جدید مانند دراک، رسول اعظم، احمدبن موسی و حتی سرداران که بیش از ۲۰ سال از ساخت آن می گذرد فضای سبز فاجعه آمیزی دارند و مشخص نیست سازمان فضای سبز سابق و فضا و منظر شهری فعلی دقیقا مشغول چه کاری هستند. وضعیت شهرک های جدید نیز بسیار غم انگیز است و هیچگونه باغچه و فضای سبز جدید در آنها وجو ندارد. جالب آنکه مدیریت زیباسازی بعنوان یکی از ضعیف ترین ارکانهای مجموعه شهرداری در سازمان سیما و منظر شهری ادغام شده تا شاهد همان اقدامات نصفه و نیمه نیز نباشیم.
دوری از هنرمندان، بی توجهی به نظرات اهل فن، استفاده از مدیرانی که هیچ تخصصی در حوزه زیباسازی و فرهنگ ندارند در نهایت درجه چندم بودن اولویت زیباسازی و سبز بودن فضای شهری باعث شده تا شیراز به شهری سطح پایین در زیباسازی فضای شهری و استفاده از نمادهای تاریخی – فرهنگی تبدیل شود، موضوعی که به یاری مسوولان فاقد تخصص و عدم وجود عزمی جدی در تصمیم گیران امر برای تغییر فضای فعلی همچنان ادامه خواهد داشت. گویی مسوولان به نوعی خودسانسوری در استفاده از نمادهای تاریخی و بهره گیری از افراد مجرب دچار شده و طراحی کلیه نمادها به مهندسین مشاوری سپرده شده که زیرمجموعه شهرداری بود و اکنون نتیجه آن را در سطح شهر و آخرین مورد در نمادسازی ورودی شرقی شیراز دیده ایم!